Οι αμνηστευμένες πυτζάμες Τζόε, Τζακ, Γουίλιαμ και ’βερελ αποφασίζουν να δικαιώσουν την προσφορά της Πολιτείας προς αυτούς και έτσι γίνονται τίμιοι και αξιοπρεπείς επιχειρηματίες (όσο λάμπει ο ήλιος βεβαίως - βεβαίως, αμ τι νομίζατε). Η παιχνιδιάρα τύχη όμως, παίζει παράξενα παιχνίδια και από ένα τέτοιο παιχνίδισμα της τύχης μπορεί να συμβεί ένας ηλίθιος να εμπνέει τον υπερφυσικό φόβο σε μερικούς ηλίθιους, πάντα βέβαια προς δικό του όφελος. Ο Λούκυ Λουκ, δρώντας ανιδιοτελώς και με γνώμονα το κοινό συμφέρον, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους Απάτσι και να συλλάβει τους Ντάλτον. Η τύχη μπορεί να είναι παιχνιδιάρα, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να βοηθά τους τολμηρούς. Πόσο μάλλον αν έχουν αρωγό στην προσπάθειά τους μια μοναδική ευφυία και μάλιστα, όχι με δυο αλλά με τέσσερα πόδια! Το βασικό ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μας είναι ένα (που καίει κιόλας): το καλό ουίσκυ πίνεται πάντα σκέτο. Υπάρχει και ένα δεύτερο, αλλά αυτό έχει ισχύ μόνο για τους απολίτιστους ιθαγενείς της ’γριας Δύσης και συνεπώς είναι ανάξιο λόγου.