Τον Ιανουάριο του 1988 ο Μάρτιν Πιστόριους, δώδεκα χρόνων, αρρώστησε. Πρώτα σταμάτησε να μιλά και στη συνέχεια έπαψε να τρώει. Έπειτα άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και την επαφή του με το περιβάλλον. Οι γιατροί δεν γνώριζαν τι συνέβαινε. Μέσα σε δεκαοχτώ μήνες είχε καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι, αδυνατώντας να μιλήσει.

Οι γονείς του Μάρτιν πληροφορήθηκαν πως, εξαιτίας μιας άγνωστης ασθένειας, ο γιος τους είχε πια το μυαλό ενός βρέφους και λιγότερο από δύο χρόνια ζωής. Ο Μάρτιν άρχισε να μένει σε ιδρύματα για παιδιά με αναπηρίες βαριάς μορφής. Το άγχος και ο πόνος συντάραξαν τον γάμο των γονιών του, καθώς και την οικογένειά του. Το αγόρι τους είχε χαθεί. Έτσι νόμιζαν, τουλάχιστον.

Μέσα σε αυτές τις σελίδες, οι αναγνώστες βλέπουν την αντοχή του γονιού, τις συνέπειες μιας λανθασμένης διάγνωσης, τη βία στα χέρια άκαρδων νοσοκόμων και την αντοχή του προδομένου από το ίδιο του το σώμα Μάρτιν. Παρακολουθούμε επίσης μια ζωή που δημιουργήθηκε ξανά, την αρχή μιας νέας επιχείρησης και μιας νέας αγάπης - και όλα αυτά, από μια αναπηρική καρέκλα. Η ανάδυση του Μάρτιν από το σκοτάδι του μας προκαλεί να δούμε με άλλο μάτι τη ζωή μας και να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο για εμάς αλλά και για τους άλλους.

Το Αγόρι που δεν ήταν εκεί είναι η συγκινητική ιστορία της επιστροφής ενός αγοριού στη ζωή μέσα από τη δύναμη της αγάπης και την πίστη.