Διηγήσεις βεβαίως της μάνας μου, αλλά και άλλων συγγενών και φίλων της απ’ την Πατρίδαν που ναι μεν την έχασαν, δεν την ξέχασαν όμως ποτέ, μεταφέροντας τις εικόνες του τόπου τους στις επόμενες γενεές τους για να μάθουν, να ξέρουν, να γνωρίζουν...

Έτσι λοιπόν αποτυπώθηκε στην μνήμην μου η εικόνα της Σινώπης με τα καλά της, αλλά και τόσα κακά-δεινά της που υπέφεραν οι Έλληνες κάτοικοί της πριν τον Ξεριζωμόν τους απ' εκεί.

Πάντα η ανησυχία μου για να μάθω για την γεννέτειρα πόλιν της μάνας μου με έκανε να την παρακινώ να μιλήσει, να μου πει για την Πατρίδα, που πολλές μα πάρα πολλές φορές γινότανε η ίδια η μάνα μου αρνητική, γιατί οι απόγονοι των προσφύγων γνωρίζουν ότι ήταν ίδιον σχεδόν όλων των Ποντίων να μην ανοίγουν το στόμα τους εύκολα και τούτο γιατί δεν θέλαν να θυμούνται τα βάσανα που τράβηξαν και πολύ περισσότερον δεν ήθελαν να τα μεταφέρουν στα παιδιά και τα εγγόννια τους, που γεννήθηκαν εδώ στην μητέρα Πατρίδα. Όμως η εμμονή μου σχεδόν πάντα εστέφετο με επιτυχίαν, κάνοντας την μάνα μου να μου διηγείται για την Σινώπη, την Μητρόπολη των άλλων πόλεων του Πόντου...

Γύρα απ' το μαγκάλι λοιπόν, τα χειμωνιάτικα βράδυα, έτσι σαν παραμύθι...