Τη στιγμή που η σκέψη αποφασίζει να μιλήσει εξωτερικεύοντας όσα καλά κρύβει μέσα της, καταφεύγει στη βοήθεια της λέξης. Της εμπιστεύεται τον εαυτό της, επιτρέποντας στους ανθρώπους να την πλησιάσουν. Έτσι, η λέξη αποκτά κουράγιο, δύναμη και από ένας απλός συνδυασμός φθόγγων γίνεται ο κόσμος μας, ακοή και όραση μαζί. Βρίσκει την ευκαιρία να ψυχογραφήσει το συναίσθημα την ώρα που χαίρεται, υποφέρει, διαπράττει σφάλματα, ζητά συγχώρεση, ζει. Σε μια εξομολόγηση, ο ποιητικός τόνος της οποίας, κάποιες φορές, θύμα της κυκλοθυμίας και της ακαριαία εναλλασσόμενης φύσης του συναισθήματος, διαφεύγει και μονολογεί πεζολογώντας.
Η λέξη, όμως, ανυποχώρητη επιμένει στην ομολογία του φόβου, της ενοχής, του μυστικού που αποσιωπά από εσωστρέφεια η ντροπή εκφράζεται επικοινωνεί επιστρέφει.