H φιλοσοφία σήμερα, έχοντας διατρέξει πέντε μεγάλες, γεμάτες από διανοητικές περιπέτειες, εποχές, δίνει την αίσθηση της κόπωσης και, ακόμη παραπέρα, της χρεοκοπίας -τόσο μάλιστα, ώστε ορισμένοι να επείγονται να συντάξουν την ληξιαρχική πράξη του θανάτου της. H διάχυτη, πράγματι, παρακμή της φιλοσοφίας στον καιρό μας, όμως, οφείλεται στην ανεπάρκεια των μεθόδων που οι απολογητές της μας κληροδότησαν, και όχι στην ίδια την ιδιοσυγκρασία των φιλοσόφων, οι οποίοι, σαν αιώνιοι ανατροπείς του οικείου και του συνήθους, σαν ανεξάντλητοι αναζητητές του διαφορετικού, εξακολουθούν -και θα συνεχίσουν, όσο θα υπάρχει η ανθρώπινη φυλή-να παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αιφνιδιάζοντάς μας με τις ευρηματικές ιδέες των.

Aπό την άποψη αυτή, λοιπόν, η μάχη για την επιβίωση της φιλοσοφίας δεν θα πρέπει να είναι μια μάχη για την ουσία της, αλλά μια μάχη για την ανεύρεση και την κατάκτηση της σωστής μεθόδου της.