Μέρες αυτοσυγκέντρωσης
ξημερώνουνε, καρδιά μου.
Οι αγουροξυπνημένοι Εφιάλτες
των προσδοκιών μας
πίνουν τώρα το δηλητήριο
από το ίδιο το κεντρί τους.
Τους ρούφηξαν οι ανάσες μας
που έκαναν άξια τη ζωή μας.
Σαν το δέντρο που φυτέψαμε
στα υψίπεδα του πόθου μας
να πνίξει την ασυδοσία τους.

Σε γνωρίζω από την όψι, Ουρανέ,
ποτέ δεν θυμάμαι, το ξέρεις,
ν' αλλαξοπίστησε το βλέμμα μου.
Τώρα που τα όνειρά μας
σφραγίζουν τα σκοτάδια πίσω σου,
πώς ανθίζουν νέες ζωές
των ανθρώπων οι αγκαλιές;

Έτσι όπως ξεραίνεις τα χείλη
των εκβιαστών σου, Ελλάδα,
και μ’ έναν στίχο-σύντροφο
ναρκώνεις το παρόν τους,
στο πέρασμά Σου παραδέρνουν
του κόσμου οι κατακτητές
και μια θεία ευχή γεννιέται:
Αυτή που παίζει η φλογέρα
της άχραντης καρδιάς Σου
ψάλλοντας της Παλιγγενεσίας
τον ακατάλυτο Ύμνο Σου.