Τα ποιήματα αυτής της συλλογής καλύπτουν περίοδο 40 χρόνων, από τα μέσα της δεκαετίας του '70 έως το 2010. Για διαφόρους λόγους είχαν μείνει ανέκδοτα έως τώρα και συνεχώς προστίθενται και άλλα. Μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει πράγματι «ετεροθαλή». Υπάρχουν Παλαιά Ποιήματα, Νέα Ποιήματα, Ενδιάμεσα Ποιήματα (Πεμπτουσία, Κέλυφος Κενού), Χαρισμένα (Χάρις), Ειδικά Ποιήματα εμπνευσμένα είτε από το Ζεν (Νοοποιήματα ή Zen Poems) είτε από τα Μαθηματικά (Πήγασος Μαθηματικός). Οι τόποι που γράφτηκαν, οι τρόποι που εκφράζονται, τα θέματα, οι διαθέσεις, οι στάσεις, είναι φυσικό να μεταβάλλονται στα σαράντα αυτά χρόνια. Αν κάτι μένει σταθερό είναι η ποιητική πρόσληψη των καταστάσεων του Κόσμου, που συμπληρώνει την ορθολογική.

Όσον αφορά στον τίτλο της συλλογής, η ιστορία της πάει κάπως έτσι: όταν ξεκίνησαν να συγκεντρώνονται αυτά τα ποιήματα έτυχε να διαβάσω ένα λογοτεχνικό ανέκδοτο σύμφωνα με το οποίο νέος συγγραφέας συναντάει έναν διακεκριμένο και τον ρωτάει πώς να ονομάσει το πρώτο του βιβλίο. Έχει μέσα σάλπιγγες; ρωτάει ο φτασμένος. Όχι, απαντάει ο νέος. Έχει ταμπούρλα; ξαναρωτάει ο φτασμένος. Όχι, απαντάει ο νέος. Ε τότε ονόμασέ το «Χωρίς Σάλπιγγες και Ταμπούρλα» αποφαίνεται ο φτασμένος. Σκέφτηκα πως αφού κι εγώ δεν έχω μέσα στη συλλογή Μαγνητόφωνα, Φωνόγραφους, Δίσκους και Μαγνητοταινίες μπορούσα να ακολουθήσω τη συμβουλή του φτασμένου στον νέο. Μόνο που πράγματι έπαψαν, από την εποχή εκείνη, να υπάρχουν όλα αυτά και νέα τεχνήματα προσδιορίζουν πια τη σύγχρονη εποχή.