H μελέτη πραγματεύεται τη μερικώς θετικοποιημένη στο δίκαιό μας αρχή της προστασίας της εμπιστοσύνης των καλόπιστων συναλλασσομένων και καταγράφει την ευρεία κανονιστική της εμβέλεια. Στο πλαίσιο αυτό αρχικώς οριοθετείται η υπό εξέταση αρχή και διερευνάται η σχέση της με άλλες γενικές αρχές που διέπουν το σύστημα του ιδιωτικού δικαίου (όπως π.χ. η ασφάλεια των συναλλαγών, η αντικειμενική καλή πίστη, η ασφάλεια δικαίου κ.ά.). Στη συνέχεια εξετάζονται οι προϋποθέσεις, το περιεχόμενο, καθώς και η φύση της παρεχόμενης στον καλόπιστο τρίτο έννομης προστασίας (με ιδιαίτερη έμφαση στον απόλυτο χαρακτήρα αυτής).

Ο εκ πρώτης όψεως ακανόνιστος και αποσπασματικός χαρακτήρας της νομοθέτησης στο πεδίο της προστατευόμενης εμπιστοσύνης αντιμετωπίζεται με την αποκρυστάλλωση τριών “τύπων” προστασίας των καλόπιστων τρίτων, στους οποίους εν τέλει μπορούν να υπαχθούν όλες οι υφιστάμενες ρυθμίσεις.

Η συγγραφέας δεν περιορίζεται, ωστόσο, στην παράθεση και ανάλυση των ήδη καταστρωμένων νομοθετικά πραγματικών εμπιστοσύνης. Στο τελευταίο μέρος της μελέτης ασχολείται ενδελεχώς με την ερμηνευτική αξιοποίηση της αρχής της εμπιστοσύνης είτε διά της πληρώσεως κενών σε συγκεκριμένα υποσυστήματα ρύθμισης του ισχύοντος δικαίου (π.χ. συναλλακτική δράση παρένθετων προσώπων) είτε διά της ex nihilo διάπλασης κανόνων που κατατείνουν στην κατοχύρωση της δικαιολογημένης πίστης σε φαινόμενο δικαίου, όπου αυτό επιβάλλεται.