Ο Lukacs γράφοντας για τον G. Simmel είχε αναφερθεί στην ικανότητά του να βλέπει το πιο μικρό, το πιο ασήμαντο φαινόμενο του καθημερινού βίου sub specie philosophiae (υπό το πρίσμα της φιλοσοφίας), ώστε να γίνεται ορατή μια αιώνια μορφική συνεκτικότητα φιλοσοφικού νοήματος. Αυτού του τύπου τη φιλοσοφική συνεκτικότητα την εντοπίζουμε για πρώτη φορά στις οντολογικές αφηγήσεις των Προσωκρατικών.

Αν ο δεύτερος πλους στον Πλάτωνα (στην οντολογία στον Φαίδωνα και στην πολιτική στον Πολιτικό) είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά "ταξίδια" της (πλατωνικής) φιλοσοφίας, ο πρώτος πλους στη φιλοσοφία ήταν, σίγουρα, αυτός των Προσωκρατικών ήταν το πρώτο ταξίδι στα άγνωστα νερά της φιλοσοφικής απορίας, ένα ταξίδι που πρόσφερε σημαντική παρακαταθήκη, την παραγωγή ενός λόγου ανέλπιστου, ενός λόγου που ξεπερνά κάθε προσδοκία, είναι πάνω κι από την ίδια την ελπίδα: "εάν μη έλπηται ουκ εξευρήσει, ανεξερεύνητον εόν και άπορον".