«Στίχοι καταλυτικοί, υπερβατικοί, με την αλήθειά τους ξεκάθαρη... Μεταξύ μοναχικότητας και συντροφικότητας, μεταξύ εσωτερικότητας και ιστορίας αναπτύσσεται η ποίηση της Σοφία Σακελλαρίου.

Πυρπολεί με τον στίχο της τον ύπνο των ανθρώπων, αλλά κυρίως προσφέρει τρυφερότητα και θαλπωρή, εικόνες έρωτα και πράξεις ανθρωπιάς, παρηγοριά και ανακούφιση, μια απαλή οικειότητα ακόμη και ενώπιον του θανάτου. Του θανάτου που εμφανίζεται στα ποιήματα με σφοδρότητα και απόγνωση, που η ιστορική μνήμη και η προσωπική εμπειρία την έχουν φορτώσει.

Καταγράφει με λόγο λιτό, κάποτε ωμό, τον πόνο και τον φόβο, τον δικό της και των άλλων, χωρίς όμως να βυθίζεται στην απελπισία, χωρίς να ξεχνάει όσα είναι η ζωή.

Εναλλάσσοντας σε όλο το μάκρος της ποίησής της την αφηγηματικότητα με τον λυρισμό, την εκφραστική απλότητα με την έντονη χρήση της μεταφοράς και της παρομοίωσης, συνδυάζοντας τη σύντομη μορφή και την μακρόπνοη ανάπτυξη, τον χαμηλόφωνο τόνο και τη λυρική ένταση, προσφέρει ένα ενιαίο έργο που κερδίζει το στοίχημα με τον χρόνο».