Η ατμόσφαιρα, που αποκαλύπτεται στη συλλογή, σαν φθινοπωρινή αχλή μέσ' από τα ποιήματα, αποτελεί μία συνολική θεώρηση ματαιότητας κι επίγνωσης του αναπόφευκτου του ίδιου του ποιητή, που άλλοτε καταφθάνει όπως ένας αγγελιαφόρος του ελάχιστου κι άλλοτε όπως ένας πραγματογνώμων της βαθιάς φθοράς.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, η ποίηση διηγείται τη σκληρότητα του χρόνου, τις χαραγματιές της μνήμης στο αιώνιο σώμα της μοίρας, μα πάνω απ’ όλα αναστηλώνει το σκοτεινό δίλημμα της λήθης.

Η έννοια της έλλειψης, της μοναξιάς και του τετελεσμένου έρωτα μπλέκονται με το ποιητικό παιχνίδι των λέξεων ώσπου να ξεπροβάλλουν πια τα εφηβικά φτερά του ερέβους και να πετάξει στην αγκαλιά της διδύμου νύχτας.