Μια φορά με σταμάτησαν τα απόκρημνα βράχια που έπεφταν κάθετα στην άβυσσο του ωκεανού. Ακόμη, με εμπόδιζαν να προχωρήσω δυο-τρεις θεόρατοι σκελετοί φάλαινας, λευκασμένοι από τον ήλιο. Δεν μπόρεσα να κάνω το τρομαγμένο άλογό μου να βαδίσει ανάμεσα στα πλευρά τους, που έμοιαζαν με πλοίο υπό κατασκευή, γερμένο πλάι σε κάμποσα κουφάρια από φώκιες, δελφίνια, θαλάσσιους ελέφαντες και άλλα ζωντανά της θάλασσας. Όμως, αυτό που με καθήλωνε ήταν η τρομακτική σιωπή, αυτή η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου ή έξω, σε μια ακρογιαλιά όπου ο ωκεανός έχει παραλύσει, είναι στάσιμος. Μέχρι και τα θαλάσσια κήτη, τα πουλιά, ακόμη και τα γουανάκο πάνε εκεί μόνο για να πεθάνουν. Νομίζω ότι ήμουνα ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε αυτό το κομμάτι νεκρού κόσμου, μιας και κανένας τσοπάνης δεν μοιραζόταν την επιθυμία μου για περιπλάνηση. Ποτέ δεν είχαν περάσει όλα τα συρματοπλέγματα και τους αμμόλοφους για να πλησιάσουν εκεί, να φτάσουν σ' αυτόν τον παντέρημο πλανήτη, καταμεσής στην ανατολική ακτή της Γης του Πυρός.