Σου φέρνω ήχους από μέρη μακρινά.
Ήχους που θέλουν να ξεχάσουν τους ανθρώπους.
Ένα κοχύλι είμαι κι έρχομαι δειλά,
να σου γνωρίσω φωτεινούς, καινούριους τόπους.

Σα μαύρη πέτρα ξεχασμένο στην ακτή,
το κύμα έρχεται και γίνεται σωτήρας.
Με ξεδιψάει απ' του ήλιου το γιατί,
όμως δε σώζει το ανίκητο της μοίρας.

'Απειρα χρόνια περιμένω να με δεις.
Γυμνός και άδειος σ' έναν κόσμο που δε βλέπει.
Ένα σου άγγιγμα μονάχα αναζητώ.
Μέσα στ' αυτιά σου ν' αντηχήσω τώρα πρέπει.