«Αληθινή μου πατρίδα είναι η γειτονιά των παιδικών μου χρόνων», γράφει ο συγγραφέας, «εκεί όπου μέσα στις αυλές, τα στενά και τις αλάνες, στριφογύριζα κι εγώ, γνωρίζοντας τον κόσμο έκπληκτος και ανυποψίαστος, ανάμεσα σε αμέτρητα άλλα παιδιά, υπό τα στωικά βλέμματα ανθρώπων μιας άλλης εποχής, που τους θυμάμαι ακόμα σαν σε όνειρο. Σ' αυτή την εποχή των παιδικών μου χρόνων έκανα συχνά-πυκνά θεαματικές… βουτιές τα τελευταία χρόνια -άλλοτε οδυνηρές κι άλλοτε λυτρωτικές- καρπός των οποίων είναι ορισμένα από τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο.

Σκοπός εξαρχής ήταν να αποδώσω το κλίμα και το χρώμα της εποχής των παιδικών μου χρόνων, τον οποίο σκοπό πραγματικά δεν γνωρίζω σε ποιον βαθμό υπηρέτησα. Η έννοια του χρόνου είναι εμφανής και καθοριστική σ' όλα ανεξαιρέτως τα διηγήματα. Το ερώτημα, γιατί όσο μεγαλώνουμε καταφεύγουμε όλο και πιο συχνά στον κόσμο των παιδικών μας χρόνων, παραμένει ακόμα αναπάντητο. Αυτό το παιχνίδι με το χρόνο διαπερνάει και διαπνέει όλα τα κείμενα, χωρίς ωστόσο να δίνει απαντήσεις, καθώς ''παίζεται'' μάλλον διαισθητικά και καθόλου ορθολογικά σε μια αέναη πλην μάταιη προσπάθεια να τα βάλω με τον χρόνο!...»