Μετράω,
τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες.
τα λάθη μου, τα πάθη μου,
τις παραξενιές μου τα πρόσωπα, τους ανθρώπους,
τους φίλους, τους εχθρούς...
τα δάκρυα, την πίκρα, την απογοήτευση,
τη θάλασσα, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου,
τις μυρωδιές της 'Ανοιξης,
όσο αντέχει η όσφρησή μου.
Μόνο,
την έλλειψή σου δεν καταφέρνω να μετρήσω...
Η ποίηση, εν προκειμένω, είναι γένους θηλυκού, διάθεσης ερωτικής, με
πινελιές νοσταλγίας να διατρέχουν τις σελίδες της τρίτης ποιητικής συλλογής
της Τζούτζης Μαντζουράνη ‘Τα αδέσποτα ποιήματα».
Ζωγράφισέ μου, ένα ποίημα ροζ,
να ταιριάζει με το κορδελάκι
στα μαλλιά μου.
Βάλε μέσα και λίγο κίτρινο,
ν’ αρχίσει να φθινοπωριάζει.
Μη βάλεις γκρίζο, ούτε μαύρο.
Όταν σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά,
στον ουρανό,
Σπατάλησε ό Θεός
όλο το γκρίζο του εκεί...
Και το μαύρο μου παλτό
είναι παλιό και δεν ζεσταίνει
την ψυχή μου.
Θα βάψω τα νύχια μου κόκκινα
και έτσι δέκα μικρές πασχαλίτσες,
θα φέρουν την άνοιξη
πριν ξεκινήσει ο χειμώνας...