Κι εδώ, για μια φορά ακόμα, πρέπει να υπομνησθεί ότι καθήκον τους είναι να ψυχαγωγούν τα τέκνα της επιστημονικής εποχής, και μάλιστα με τρόπο ηδονικό και χαρούμενο. Αυτό πρέπει, εμείς ιδιαίτερα, οι Γερμανοί, να το επαναλαμβάνουμε στους εαυτούς μας όσο γίνεται πιο συχνά, γιατί σε μας το καθετί ξεστρατίζει εύκολα στο ασώματο και αόρατο, και τότε αρχίζουμε να μιλάμε για κοσμοθεωρίες, αφού ο κόσμος έχει ήδη αυτοκαταστραφεί. Ακόμα και ο υλισμός δεν είναι σε μας παρά ελάχιστα περισσότερο από μια ιδέα. Η ερωτική ηδονή καταντάει σε μας συζυγικό καθήκον, η απόλαυση της Τέχνης υπηρετεί τη μόρφωση και υπό την έννοια μάθηση δεν εννοούμε μια χαρούμενη απόκτηση γνώσεων, αλλά το να ριχτούμε σε κάτι με τα μούτρα. Οι πράξεις μας δεν έχουν κανένα ίχνος χαρούμενης προσπάθειας, και για να επιβεβαιωθούμε, δεν αναφερόμαστε στο πόση χαρά μας έδωσε κάτι τι, αλλά στο πόσον ιδρώτα μας κόστισε.