Σαν την παλίρροια που φουσκώνει και πλημυρίζει την ακτή, έτσι θα βγουν τα λόγια από την καρδιά μου. Αυτή μου αφαίρεσε τη δυνατότητα να αποφασίζω με τη λογική και ακολουθώ τις προσταγές της καρδιάς.
Θάλασσες της μελαγχολίας τρικυμισμένες, αφήστε την αμόλυντη αγάπη να ταξιδέψει σε πιο ήρεμα νερά, και μη ξεσκίζετε το πανί του έρωτα που σηκώθηκε να ανακαλύψει πρωτόγνωρα λιμάνια.
Γιατί η αθανασία να φαίνεται μικρή απέναντι στην αγάπη; Γιατί το φθαρτό το πεπερασμένο να έχει περισσότερη ομορφιά από το αιώνιο;
Η ζωή είναι ενδιαφέρουσα όταν είναι μικρή, και χάνει την αξία της, όταν ο χρόνος γίνεται τυραννικός πάνω της.
Μου διηγήθηκαν την αρχή ενός παραμυθιού, αλλά δε μου είπαν το τέλος. Εγώ, δεν επιθύμησα να είμαι όλο το παραμύθι, αλλά μια λέξη του μόνο.
Αν η φωτιά της αγάπης στην καρδιά μου σβήσει, να ξέρεις πως δεν είναι γιατί δε σ' αγαπώ, αλλά γιατί δε θα χτυπά πια.
Ξέρω πως δε θα αλλάξω τη μοίρα μου κλαίγοντας, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να αντιδράσω, ούτε περιμένω δικαιοσύνη παρακαλώντας την να με λυπηθεί.
Πάντα το χώμα θα κοιτάζει τον ουρανό παρακλητικά και με δέος, γιατί η ύλη, δε μπορεί να κατανοήσει το άπιαστο, το άυλο, το απέραντο, το ατέρμονο, το άπειρο.