Η γλώσσα, ως αναπόσπαστο τμήμα της σκέψης και των ικανοτήτων του ανθρώπου να επικοινωνεί, να παράγει επιστήμη και εφαρμογές της επιστήμης, όπως και να δημιουργεί τέχνη και πολιτισμό, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός της απαίτησης ενός μοντέλου (προτύπου) δόμησης, ενός ή περισσοτέρων προτύπων και δομών που θα καθιστούν τη διδασκαλία της γλώσσας εύκολη και τη μεταφορά της από γενιά σε γενιά όχι μόνο δυνατή αλλά και ευέλικτη.

Η κλασική αρχαιότητα αντιμετώπιζε πανεπιστημονικά, ή διεπιστημονικά, τις διάφορες εκφάνσεις της ανθρώπινης σκέψης, όμως στην πορεία οι κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες οδήγησαν την πλειοψηφία των ερευνητών να εστιάσουν αρχικά στην κάθε επιστήμη χωριστά, στη συνέχεια σε ένα μόνο τομέα της κάθε επιστήμης, προχωρώντας σταδιακά σε όλο και περισσότερη εξειδίκευση, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της μέσα στον 20ο αιώνα.

Παρόλα αυτά, επειδή η ανθρώπινη σκέψη είναι ούτως ή άλλως σφαιρική, κατά καιρούς επανέρχεται και αναπτύσσεται σταδιακά η διεπιστημονικότητα. Σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, η διεπιστημονικότητα και η παιδαγωγική, η διδακτική της εφαρμογή, η διαθεματικότητα, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της εκπαιδευτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, θεωρείται σχεδόν απαραίτητη η συνύπαρξη και η συνεργασία των επιστημών, οι οποίες, τουλάχιστον με την πρώτη ματιά, φαίνονται να μην έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Αυτή η συνεργασία δεν εμποδίζει ούτε την αυτόνομη εξέλιξη της κάθε επιστήμης χωριστά ούτε την εξέλιξη της εξειδίκευσης, φυσικά. Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής ακριβώς της κατεύθυνσης, εντάσσεται το θέμα των μαθηματικών προτύπων στη γλώσσα, η συνεργασία δηλαδή μεταξύ γλώσσας και μαθηματικών, ένα θέμα που ακολουθεί την εξέλιξη της γλώσσας και της γλωσσικής επιστήμης, άλλοτε άμεσα και ξεκάθαρα και άλλοτε έμμεσα και ενταγμένα σε μία ευρύτερη διαδικασία ανταλλαγής απόψεων και εργαλείων έρευνας και ερμηνείας.

Πρόθεση του παρόντος έργου είναι να συνεισφέρει στην κατανόηση αυτής της ανάγκης της διαθεματικής -διεπιστημονικής προσέγγισης της γλώσσας από πολλές πλευρές και, ιδιαίτερα, στον πιθανό εντοπισμό παραμέτρων που είναι «κρυμμένες» και δεν μπορούν να ανιχνευθούν με τις κλασικές διαδικασίες.