Πρόκειται για ένα ιστορικό αφήγημα, προσπάθεια αποτύπωσης από τον συγγραφέα της περιόδου που έχει αφετηρία τα μέσα του έβδομου αιώνα, θέατρο την Εγγύς Ανατολή και πρωταγωνιστές τους σχεδόν ξεχασμένους από τους τότε κραταιούς τους γείτονες βεδουίνους των αχανών ερήμων της Αραβίας που είχαν πολύ πρόσφατα αποδεχθεί την αρχηγική παρουσία του Μωάμεθ, ενός ξεχωριστού ανθρώπου με όραμα και θεϊκή κατά τη διδαχή του καθοδήγηση, ο οποίος καλούσε τους διασπασμένους σε πολυάριθμες πατριές 'Αραβες να ενωθούν με όχημα την αποδοχή της μόνης αληθινής θρησκείας του παντοδύναμου θεού Allah. Έτσι με νέο πολιτικό και συνάμα θρησκευτικό αρχηγό και μία νέα κοσμοθεωρία να ταλανίζει το μυαλό τους και να τους ανοίγει πρωτόγνωρους ορίζοντες, εφικτούς όμως στα μάτια της από καιρό υποψιασμένης και πολυταξιδεμένης Αραβικής αριστοκρατίας, ξεκίνησαν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική και πολιτισμική διαδρομή με σημάδια ανεξίτηλα μέχρι σήμερα.
Ο θάνατος του Μωάμεθ ήταν αδύνατο να σταματήσει το ρου της ιστορίας. Συνεχιστές της προσπάθειας μετά από σοβαρές δογματικές διχογνωμίες και διαφοροποιήσεις που επέφεραν ρήγματα στην κοινότητα των Μουσουλμάνων υπήρξαν οι διάφοροι χαλίφες, τοποτηρητές της εξουσίας του Προφήτη στη γη, κυβερνήτες για αρκετούς αιώνες από διάφορες Ισλαμικές πρωτεύουσες και με βάση διαφορετικές μείξεις Μουσουλμανικών και μη πληθυσμών μίας τεράστιας επικράτειας που στο απόγειο της ξεκινούσε από τον Ατλαντικό ωκεανό και κατέληγε όχι μακριά από την Κίνα. Τα χαλιφάτα της μεγαλοσύνης του Ισλάμ για τα οποία γίνεται εκτεταμένη αναφορά στο βιβλίο δεν παύουν να σχετίζονται με την ιδέα για τη δημιουργία και επικράτηση μίας ευρύτατης κοινότητας εμφορούμενης από τη διδασκαλία του Προφήτη όπως αυτή έχει καταγραφεί στο Κοράνιο και τις πολυάριθμες «ειδήσεις» σχετικά με την ορθοπρακτική συμπεριφορά των Μουσουλμάνων.
Αυτή η ιδέα του «οιονεί παγκόσμιου χαλιφάτου» παρέμεινε σε ύπνωση για πολλούς αιώνες και άρχισε να ξυπνάει για τα καλά κυρίως τον εικοστό αιώνα μετά την τυπική κατάργηση του χαλιφάτου στην Τουρκία και τη δύση της τελευταίας αυτοκρατορίας του Ισλάμ, εκείνης των Οθωμανών. Παρά την πολυπλοκότητα των πολιτικών συσχετισμών και των διακρατικών συμφερόντων του εικοστού πρώτου αιώνα, απότοκη, ανάμεσα σε άλλα, του τεράστιου πλούτου του υπεδάφους πολλών σύγχρονων Μουσουλμανικών κρατών και της προσπάθειας της Δύσης να αποκτήσει μερίδιο χωρίς τις περισσότερες φορές σπουδαίο αντάλλαγμα και παρά τη ριζική διαφοροποίηση του θεσμικού περιβάλλοντος εντός του οποίου η σύγχρονη ζωή μπορεί να βιώνεται με ανεκτούς όρους, εντελώς ασύμβατη με την Ισλαμική παραδοχή ότι ο ανθρώπινος παράγοντας δεν επιτρέπεται να παράγει νόμους κατά βούληση αφού η κοινωνία πρέπει να κυβερνάται σύμφωνα με τη θεϊκή αποκάλυψη όπως αυθεντικά αποτυπώνεται μόνο στο Κοράνιο και την Παράδοση, η ανάμνηση ή η υπενθύμιση της δύναμης και δόξας του Ισλάμ τον έβδομο, όγδοο και ένατο αιώνα, όταν οι εκάστοτε χαλίφες καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό τις τύχες του τότε γνωστού κόσμου, δεν παύει να αποτελεί μία, έστω πολύ ατελή και τελικά ατελέσφορη, δικαιολόγηση κυρίως στα ευρύτερα Μουσουλμανικά κοινωνικά στρώματα του φανατισμού και της; αγριότητας με την οποία οι σύγχρονοι ιεροπολεμιστές αντιμάχονται τους «άπιστους» και όσους ομόθρησκους δεν ενστερνίζονται τα κελεύσματα του λεγόμενου Σαλαφιτικού Ισλάμ.
