Η ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΕΑ

Το πρωταρχικό κίνητρο, το οποίο εμπνέει τον Κορυδαλέα στη σύνθεση του πονήματός του, είναι η ισχυρή βούλησή του να καταδείξει ότι η φιλοσοφία του Αριστοτέλη υπερτερεί όλων των άλλων φιλοσοφικών ρευμάτων ή δογμάτων, τα οποία θεωρεί, βεβαίως, σπουδαία πνευματικά επιτεύγματα, αλλά εκτιμά ότι υπολείπονται κατά πολύ του αριστοτελικού φιλοσοφικού στοχασμού.

Αυτή η βεβαιότητά του, ότι ο Αριστοτέλης είναι η αδιαφιλονίκητη φιλοσοφική αυθεντία, ο Φιλόσοφος, συνυφαίνεται αρμονικώς μ ε την ακλόνητη πεποίθησή του ότι η Περιπατητική αίρεση στη μετεξέλιξή της υπερέχει όλων των άλλων φιλοσοφικών σχολών και ο γνησιότερος εκπρόσωπός της, ο εμβληματικός Αλέξανδρος ο Αφροδισιέας, είναι ανώτερος από κάθε άλλον ομότεχνό του.

Υπό τις προϋποθέσεις αυτές, ο Κορυδαλέας αναπροσδιορίζεται ως «τρόφιμος» και αυθεντικός θιασώτης της Περιπατητικής φιλοσοφίας, ενώ παράλληλα επωμίζεται την ευθύνη όχι απλώς να συνεχίσει να διδάσκει τα δόγματά της, αλλά να διευρύνει περαιτέρω το γνωστικό πεδίο της, καθώς αναλαμβάνει, ως οιονεί ιστορικός της φιλοσοφίας, να καλύψει ένα κενό της αριστοτέλειας θεματικής, συγγράφοντας την ιστορία των φιλοσοφικών αιρέσεων. Η μέθοδος την οποία μετέρχεται ο Κορυδαλέας, για να συνθέσει το ευσύνοπτο ιστορικοφιλοσοφικό πόνημά του, είναι η ιστορική γενετική μέθοδος την οποία, όπως μας πληροφορεί, την αρύεται από τον Αριστοτέλη, οποίος, ως γνωστόν, την εφάρμοσε σε διάφορους τομείς των φιλοσοφικών ερευνών του, επισημαίνοντας μάλιστα τη χρησιμότητά της.