...Αλλά η υπόθεση των αυθαιρέτων, έτσι όπως έχει μυθοποιηθεί, λειτουργεί εντελώς αποπροσανατολιστικά. Γιατί επικεντρώνει την προσοχή μας στα «αυθαίρετα» και όχι στα «κτίσματα». Όμως, το πρόβλημα σήμερα δεν είναι η αυθαίρετη δόμηση, αλλά η δόμηση γενικώς! Δεν ενδιαφέρει πλέον αν το κάθε νέο κτίσμα είναι νομιμοποιημένο ή παράνομο, αλλά ΓΙΑΤΙ υπάρχει εκεί ΠΟΥ (δεν πρέπει να) υπάρχει: στο δάσος, στο ρέμα, στην ακτή, στο καλλιεργούμενο χωράφι. Το πρόβλημα δεν είναι η τυπική παρανομία, αλλά η ουσιαστική: Το έγκλημα στη φύση και την οικονομία.

...Το πρόβλημα λοιπόν ονομάζεται διάσπαρτη «εκτός σχεδίου» δόμηση. Είναι το «οικιστικό AIDS» που νεκρώνει και κατατρώγει τους υγιείς ιστούς του εθνικού σώματος, δυναμιτίζοντας κάθε προσπάθεια ορθολογικού σχεδιασμού και υπονομεύοντας τη σωστή ανάπτυξη της χώρας…

...Με την ισχύουσα νομοθεσία ολόκληρη η «εκτός σχεδίου» Ελλάδα είναι ουσιαστικά ένα «εν δυνάμει οικόπεδο» ή μάλλον ένας τεράστιος οικοπεδικός «μπακλαβάς»... Αλήθεια, με ποια σοβαρή δικαιολογία παραχωρείται συλλήβδην από την πολιτεία το δικαίωμα να κτίζονται όλα αυτά τα γήπεδα; Μήπως το περίφημο δικαίωμα εκμετάλλευσης της ιδιοκτησίας; Αλλά τότε τι νόημα έχει το άρθρο 24 του συντάγματος;

...Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε ότι δεν είναι δυνατόν να απαλλαγούμε αυτόματα από το οικιστικό σύνδρομο, που είναι αποτέλεσμα σύνθετων διεργασιών στην ελληνική κοινωνία. Η κατάργηση τέτοιων «θεσμών», διακομματικής μάλιστα στήριξης, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αξίζει, πάντως, να γίνει κάποια προσπάθεια έστω κι αν χρειαστεί να «γράψουν ιστορία» αρκετοί υπουργοί χωροταξίας.