Μια απόπειρα να υπαινιχθεί το ανέφικτο, μια ολιγόστιχη, ολιγόστροφη και ολιγόλεκτη ποιητική σύνθεση που αποκρύπτει τη μοναξιά, υπονοεί το φόβο, έλκει την αμφιβολία, διεκτραγωδεί τον έρωτα: δεν γεννηθήκαμε/ φυτρώσαμε/ λειχήνες σε στέγη/ μας χαϊδεύουν με τα νύχια οι γάτες// ανασαίνουμε εντός μας/ δεν μας ακούς ποτέ/ συντονιζόμαστε μόνο/ με τα βεγγαλικά της/ ανάστασης// ενίοτε/ γινόμαστε σαρκοφάγα// αν θα μεγαλώσουμε ποτέ/ θα γίνουμε εφιάλτες.

Ποιήματα της μνήμης και της φθοράς, παιχνίδια επικίνδυνα, ένας ακαριαίος θάνατος που ’ρχεται να οξειδώσει τη χαμένη μας παιδικότητα, μια γήινη επιστροφή σε σταθερές που εξασφαλίζουν τη ζωή, δηλαδή τη βλάστηση, μια ανάγκη να πατήσουμε ξανά σε εδάφη οικεία και καιρούς γνώριμους, γι’ αυτό και γόνιμους: να μυρίζεις πάντα χώμα/ στην υγρασία σου να φύονται βρύα// να μυρίζεις πάντα φθινόπωρο/ πάντα Νοέμβρη/ νύχτα και οδύνη// κι οι ευχές σου να είναι υγρές// μόνο χώμα/ στο μνήμα/ στο κλάμα.