Μια φορά και έναν καιρό, ήταν κάποτε...
Αρχή παραμυθιού, καλησπέρα σας!
Μα, τι λέω; Όχι, δε θα ξεκινήσω έτσι.
Έτσι, ξεκινάνε τα παραμύθια όλου του κόσμου.
Θα ξεκινήσω, έτσι απλά, την ιστορία που θέλω να σας διηγηθώ.
Κάποτε μέσα στο σκοτάδι έστηναν χορό οι χτύποι του μεγάλου ρολογιού.
Το μεγάλο ρολόι ζούσε εκεί, κολλημένο πάνω στον τοίχο με όλο το ρολογίσιο κορμί του.
Ήταν κρεμασμένο στο σαλόνι του σπιτιού, στον τοίχο πάνω από το τζάκι.
Είχε δύο δείκτες έναν μικρό για να δείχνει τις ώρες και έναν μεγάλο για να δείχνει τα λεπτά.
Δεν είχε μόνο τους δείκτες που έμοιαζαν με βέλη, αλλά και μια σκοτεινή κρυψώνα.
Από κει κάθε ώρα, δίχως ποτέ να μπερδεύεται, έβγαινε ένας κούκος ξαφνικά και χωρίς κανείς να το περιμένει μετρούσε τις ώρες, «κούκου, κούκου, κούκου».