...«Δεν είσαι σε θέση να κάθεσαι δίπλα σε αυτό το παιδί, δεν είσαι η μάνα του, δεν αξίζεις να φέρεις αυτόν τον τίτλο. Εμένα ο Θεός δεν με αξίωσε να κάνω δικά μου παιδιά, αλλά την πόνεσα, την κατάλαβα, την αγάπησα. Κάθε φορά που αναφερότανε σε σένα, έκλαιγε. Πού ήσουνα Σοφία να σκουπίσεις τα δάκρυα που τρέχανε ποτάμι από τα ματάκια της; Κάποιες φορές έμπαινα στη θέση σου, μπορεί να έκανα κι εγώ τα ίδια, αλλά θα την άκουγα πρώτα να δω τι έχει να μου πει. Τώρα είναι αργά, Σοφία, η μάνα πρέπει να είναι μάνα, να είναι αυτή που θα βλέπει το παιδί που γέννησε έτσι όπως αυτό θέλει και όχι σύμφωνα με τα δικά της θέλω. Αλίμονο, καμία μάνα να μην βρεθεί στη θέση τη δική σου ή στη θέση χιλιάδων άλλων μανάδων που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, αλλά άμα τους τύχει να μην το πετάξουνε, την τύχη την κρατάμε, δεν την πετάμε, όποια κι αν είναι αυτή».