Πρόκειται για ένα έργο με αξιοθαύμαστη δομή, συγκροτημένη δυναμικότητα και θεατρικό παλμό, που δίκαια θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα έργα, όχι μόνο του συγγραφέα αλλά και της παγκόσμιας δραματουργίας.

Στο έργο αυτό ο Ευριπίδης μας δίνει μέσα από μια ορμητική ροή, την ενθουσιώδη και οργιαστική λατρεία του νέου Θεού, του Διόνυσου ή Βάκχου που ξεκίνησε από τα μέρη της Ασίας, με σκοπό να εξαπλωθεί η λατρεία του και στην Ελλάδα όπου το πρώτο ξεκίνημά του γίνεται από την Θήβα, τη γενέτειρά του. Είναι το μοναδικό σωζόμενο έργο που αναφέρεται εκτενέστατα για το νέο, ως τότε, Θεό τον Διόνυσο ή Βάκχο, που μέσα από τη λατρεία και τις γιορτές του, δημιουργήθηκαν μεταξύ των άλλων το θέατρο και οι θεατρικοί αγώνες. ΔΙΟΝΥΣΟΣ: ΘΕΟΣ της ελπίδας, το καταλάγιασμα των παθών και της λύπης, των γονιμοποιών δυνάμεων και της οργιαστικής φύσης.