Είναι ο αέρας πριν απ τη βροχή και ατίθαση η κουρτίνα αγκαλιάζει την καρέκλα της βεράντας ξανά και ξανά.
Έρχεται, φεύγει, την τυλίγει στα άσπρα, την ομορφαίνει, γίνονται σκηνικό? τη μια είναι χορευτικό το πλησίασμα και μετά όταν την αρπάζει, γίνεται κάτι σαν πάθος ασφυκτικό. Η καρέκλα χάνεται και μαζί γίνονται μια άσπρη κινούμενη φιγούρακαι ξανά πίσω η κουρτίνα, για να πάρει φόρα, να 'ρθει μπροστά πάντα βουβά, να της χιμήξει, να την περιτυλίξει, πριν ξαναγυρίσει πίσω στο πόστο της...