«Τι είναι τα Αποθαρρύνια, παππού;» ρωτούσε η Εβίτα.

«Κάτι αχώνευτα καλικαντζάρια είναι, Εβιτούλα μου,που συνέχεια μας αποθαρρύνουν! Γι' αυτό χρειαζόμαστε όλοι οι άνθρωποι, και κυρίως τα μικρά παιδιά, κάποιον να μας ενθαρρύνει, να μας δίνει θάρρος και δύναμη να πετύχουμε αυτά που θέλουμε».

Τέτοια λέγανε και η Εβίτα γελούσε. Δεν πίστευε πάντα σ' αυτά που της έλεγε ο παππούς, γιατί ήξερε ότι του άρεσε να φτιάχνει παραμύθια και φανταστικές ιστορίες.
Αυτό που δεν ήξερε η Εβίτα, ήταν ότι πολύ σύντομα θα αντιμετώπιζε τα φοβερά και τρομερά Αποθαρρύνια.
Και θα έπρεπε να δώσει μάχη για να τα νικήσει και να πετύχει αυτό που είχε αποφασίσει να κάνει.
Θα είχε όμως πολλούς φίλους και συμμάχους στη σκληρή εκείνη μάχη που κράτησε ένα ολόκληρο βράδυ.