«Είκοσι Ιουλίου, το θυμάσαι πολύ καλά, είχε γίνει η μεγάλη καταστροφή. Ξύπνησες το πρωί και ήταν η λεκάνη στη ρίζα της συκιάς σου γεμάτη με σύκα ανοιγμένα. Με το νυχτικό βγήκες έξω τα χαράματα, πήρες το φαράσι και τη σκούπα να τα μαζεύεις. Μάζευες, μάζευες και τελειωμό δεν είχαν. Τα συκαλάκια σου, σκεφτόσουν, τα μελένια σου τα σύκα και μαράζωνες τη συκιά. Και έλεγες τι θα τρώμε τώρα τον Αύγουστο που δεν θα είχες τα συκαλάκια τα γλυκά, τι θα τρώμε τον Αύγουστο που δεν θα έχουμε σύκα.

Αν δει το πλάσμαν τα σύκα να ψήννουνται εποχήν που'εν ένι του τζαιρού τους, σημαίνει μεγάλον μαράζιν. Σημαίνει καβκάδες, καρκασαλλίκκιν, κακόν. Που τζείνα τα κακά που ’εν ημπορεί να βάλει το σέριν του ούτε ο ίδιος ο Θεός. Τίποτε ’εν θα ημπόρει να κάμει ο Πλάστης.

Έτσι σε βρήκε η γειτόνισσα το πρωί. Ήρθε καταχαρούμενη να σου πει τα νέα. Σωθήκαμε, σου φώναξε. Σωθήκαμε. Ήρθε η μάνα μας να μας σώσει. Ήρθε η Αϊσέ να κάνει εδώ διακοπές. ''Τι κάνεις εκεί με τα σύκα;'' ''Σκάσανε όλα'' της είπες. ''Ανοίγουνε τα συκαλάκια μου τον Ιούλιο, τα μελένια μου τα σύκα που ζηλεύει όλη η γειτονιά. Σκάνε και πέφτουνε στην αυλή. Δεν θα έχουμε σύκα να τρώμε τον Αύγουστο” είπες και βούρκωσες. ’φησες μετά τη γειτόνισσα στην αυλή και έτρεξες να ξυπνήσεις τον γιο σου. ''Μάνα, τι γίνεται;'' σου φώναξε. ''Ήρθε'' του είπες ''η Αϊσέ να κάνει εδώ διακοπές. Και εμάς μας αρρώστησε η συκιά μας. Δεν θα έχουμε κάτι να την τρατάρουμε. Δεν θα μπορέσουμε τον Αύγουστο να τρώμε σύκα''.

Και άρχισες ύστερα να κλαις».