Είναι γνωστό πως στο παρελθόν σκοπός της Κατήχησης ήταν αρχικά η μύηση των χριστιανών στην πίστη και ο εξοπλισμός τους ώστε να μπορούν να την υπερασπίζονται και να ζουν σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία και στη συνέχεια η υποβοήθηση των νεαρών μελών της Εκκλησίας, προκειμένου αυτά να πληροφορηθούν για την ένταξή τους σε αυτήν και ελεύθερα να θελήσουν να εξακολουθήσουν να ενηλικιωθούν πνευματικά ή να αποκοπούν από το σώμα της.

Σήμερα οι κοινωνικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί υποχρεώνουν όποιον ασχολείται με το έργο της Κατήχησης και της Χριστιανικής αγωγής, όπως και γενικότερα κάθε άλλης μορφής αγωγής και διδασκαλίας, να μην περιορίζεται στη διατύπωση κάποιων αξιόλογων ίσως γενικών παιδαγωγικών αρχών και αντιλήψεων. Η προσαρμογή της στις σύγχρονες παιδευτικές ανάγκες απαιτεί την επιστημονική αντιμετώπιση των ποικίλων παιδαγωγικών προβλημάτων, η κατανόηση των οποίων γίνεται σε σχέση πάντοτε με το συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον.

Εξάλλου, η κατανόηση του συγκεκριμένου χώρου και χρόνου της λειτουργίας της κοινωνίας, των ιδεολογικοπολιτικών τάσεων και ρευμάτων, των καινούριων τρόπων επικοινωνίας και ευρύτερα των αναγκώv των σημερινών ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών και των εφήβων αποτελεί συνεχές μέλημα του καθενός.

Ο προβληματισμός αυτός δεν μπορεί να απουσιάζει και από το έργο που στοχεύει στο να υποβοηθήσει όσους και όσες ασχολούνται ή πρόκειται να ασχοληθούν τόσο με τη χριστιανική αγωγή του νέου ανθρώπου όσο και με την επανακατήχηση των απομακρυνθέντων από την Εκκλησία μελών της, καθώς επίσης και εκείνων που επιθυμούν να ενταχτούν σε αυτήν.

Η θεωρητική Κατηχητική και η Χριστιανοπαιδαγωγική κατάρτιση και ο ζήλος τους για την ενασχόληση με μία τέτοια παιδευτική προσπάθεια, ο οποίος αυξάνει με βάση τον βαθμό της ανιδιοτελούς αγαπητικής κοινωνίας του παιδαγωγού, τόσο με το παιδί ή τον έφηβο όσο και με τον ενήλικο που ακολούθησε ως προς την εκκλησιαστική του πορεία ένα λαθεμένο προσανατολισμό, καθώς επίσης και με αυτόν που επιθυμεί να ενταχθεί στο σώμα της Εκκλησίας, το ύψος των μεταξύ τους διαπροσωπικών σχέσεων και τη βαθμίδα της διαπροσωπικής εμπιστοσύνης, συμβάλλει στην τελειότερη διακονία της «εν Χριστώ» αγωγής και μόρφωσης των παιδιών και των εφήβων, οι οποίοι και αποτελούν την ελπίδα του μέλλοντος.