Το βιβλίο αποτελεί ένα είδος χαμηλόφωνης αυτοβιογραφίας, στην οποία η συγγραφέας δεν προσπαθεί να περιγράψει εκκωφαντικά γεγονότα και ανεπανάληπτα πάθη, αλλά με σπάνια ειλικρίνεια και αυτοκριτική διάθεση, να ανασυντάξει τον εαυτό της μέσα από πλήθος οικογενειακών και συναισθηματικών σπαραγμάτων. Απέχει δηλαδή πολύ από μια ναρκισσιστική έκθεση μιας αδιάφορης ζωής, καθώς εμφορείται από την ένταση των ερωτημάτων και της κατανόησής τους, κι έτσι στο τέλος φωτίζεται από πολλές πηγές ένα βαθύτατα ανθρώπινο πορτραίτο.