-Παππού, δε μου αρέσουν τα σκίτσα σου, τα παραμύθια σου μου αρέσουν, να γράψεις κι άλλα.
-Δεν μπορώ, Αγγελικούλα μου, να γράψω άλλα παραμύθια. Έγραψα εξήντα και δε μου βγαίνουν άλλα.
Τότε η μαμά της Αγγελικούλας, που άκουγε το διάλογο, είπε:
-Να γράψεις, μπαμπά, μικρές ιστορίες πάνω στα σκίτσα σου.
-Ωραία ιδέα έδωσε η μαμά. Ε, παππού; είπε ο Γιαννάκης που, ενώ έδειχνε ότι ήταν αφοσιωμένος στο πλέι στέισον, δεν του διέφυγαν τα διαμειφθέντα.
-Σαν ιδέα είναι καλή, στην πράξη κολλάει. Θα προσπαθήσω όμως, είπε ο παππούς κι από την άλλη μέρα άρχισε.

Απ' αυτό το σπινθήρισμα ξεκίνησε να γράφεται το βιβλίο Της Στιγμής. Περιλαμβάνει εκατό μικρά αυτοτελή διηγήματα παρμένα από ανθρώπινες καθημερινές στιγμές, ξεσκονίσματα εικόνων κι ακουσμάτων των τελευταίων εξήντα πέντε χρόνων.

Το καθένα κάθεται στο δικό του χώρο χωρίς να πατάει πάνω σε άλλο και όπως με τα προηγούμενα βιβλία του ο συγγραφέας δε συνηθίζει να πασπαλίζει φράσεις με ξένο πνευματικό ιδρώτα, έτσι και στο κατά πάσα πιθανότητα τελευταίο του βιβλίο κρατάει αυστηρά τις αρχές του.