...Σε κάποια στιγμή, μια φρικιαστική στιγμή, μια στιγμή που έκανε την καρδιά του Δαβίδ να σταματήσει, τα μάτια του να πεταχτούν από τις κόγχες τους και το κορμί του να μουδιάσει, είδε τον Εχούντ διαπερασμένο από δυο λόγχες και το κεφάλι του να πέφτει από τη σπάθα ενός 'Αραβα! Μια στιγμή! Μια στιγμή αιώνια και ο κόσμος έγινε κόκκινος. Αιμάτινα κόκκινος. Ένα φρικτό ουρλιαχτό βγήκε από τα στήθια του, σαν του πληγωμένου πάνθηρα και όρμησε με τυφλή μανία, με υψωμένο το σπαθί του, πάνω στον σωρό των αντιπάλων. Χτυπούσε και ούρλιαζε σαν φοβερό θεριό! Και ξαφνικά... μια γλυκιά ζεστασιά ένιωσε στο στήθος του και σταμάτησε. Έπεσε στα γόνατα και το σπαθί έφυγε από το χέρι του. Μια λόγχη τον είχε διαπεράσει. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά, ν' αρπάξει τον ουρανό, να τον κατεβάσει, ν’ ακούσει ο Θεός τη φωνή του,το παράπονό του. Μια κραυγή ανάκατη με ρόγχο βγήκε από το πληγωμένο του στήθος «Αδωναΐ, Αδων...» και έπεσε άψυχος...

...Δίχως αγάπη δεν υπάρχει χαρά, ευτυχία στον κόσμο. Μόνο πόνος και δυστυχία. Φρικτές εικόνες προβλήθηκαν εκεί που χανόταν το βλέμμα του μες στο σκοτάδι.

Σταυροί και πάσσαλοι χιλιάδες πάσσαλοι με κρεμασμένα κορμιά. Φωνές απελπισίας, θρήνοι, ουρλιαχτά, κλαγγές όπλων, αίμα, πολύ αίμα και ολοκαυτώματα, γέμισαν το σκοτάδι. Μια φιγούρα που δεν άγγιζε τη γη, στήθηκε μπροστά του. «Δες! Δες την ανθρωπότητα γυμνή από αγάπη» του είπε. «Μίσος είναι το ένδυμα που φορεί. Εσύ φέρνεις τον χιτώνα της αγάπης να την καλύψεις»...