Όλα παραπέμπουν σε κάτι απλό, οικείο, σχεδόν οικογενειακό. Νιώθουν άνετα, κάποιες φορές ευφορικά. Κινούνται μεταξύ μέσης και τρίτης ηλικίας και παραείναι απασχολημένοι με αυτά που κάνουν, θέλουν ή περιμένουν ώστε να προσέξουν πως μέσα στο ίδιο σπίτι ανοιγοκλείνουν πόρτες και εμφανίζονται παιδιά.

Παιδιά που μεγαλώνουν εν μέσω μυστικών. Που πέφτουν σε διαλείμματα σιωπών απλώς και μόνο επειδή έρχονται αντιμέτωπα με λέξεις, εκφράσεις, και μυστικά πολυάσχολων καλά κρυμμένων ενηλίκων. Πολύ σύντομα αρχίζουν να θέτουν ερωτήσεις και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Σκιές σκάνε στους τοίχους και φουσκώνουν οι σοβάδες. Υγρασίες και σκουριές χαλάνε τις μονώσεις. Χθες και σήμερα κτυπημένα μαζί σ' ένα ανεξίτηλο τατού. Ενίοτε παίρνουν κάποιες απαντήσεις. 'Αλλοτε εισπράττουν αινιγματικά χαμόγελα. Κάποιες φορές οι ερωτήσεις πυροδοτούν φωτιές και πλημμυρίζει το σπίτι από ακατανόητα. Σ' ένα ημιφωτισμένο σύμπαν παραμυθιών να προσπαθούν να δώσουν σάρκα και οστά σε ανεκπλήρωτες απολαύσεις και απωθημένες καταστάσεις.

Γλιστρούν τότε. Ανεβοκατεβαίνουν με στριφογυριστές, σιδερένιες σκάλες στα ύψη και στα βάθη τους. Βγαίνουν σε ταράτσες. Οι κόσμοι τους είναι πιο κοντά στον ουρανό παρά στην γη. Συχνάζουν σε έναστρα σαλόνια, με φίλους δορυφόρους πλανήτες. Ξαπλώνουν σε βρώμικες ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες που μάζεψαν από τα παλιατζίδικα. Ρεμβάζουν τα δάση των κεραιών. Γυάλινα παιδιά να μετρούν σώβρακα και φανέλες. Σε πλήρη εξορία από την παιδικότητά τους αρχίζουν να γράφουν γυάλινα ποιήματα. Απ' αυτά που περήφανα σπάνε τις νεκρικές σιωπές, που γεμίζουν θραύσματα τον αέρα και που πρέπει να προσέξεις πολύ για να μην τα πατήσεις.