Η συνέχεια του ελληνισμού είναι αναμφισβήτητη, όχι βέβαια από το σχήμα του κρανίου του Έλληνα ή την αυτοψιακή του εικόνα. Δεν είναι αιχμαλωτισμένη σε μια γραμμική πορεία μιας φανταστικής <<εθνικής υπόστασης>>. Υφίσταται ως μπόλιασμα μέσα από αντίξοες καταστάσεις και διαδρομές, σωρό από τομές, μεταλλαγές, μετατοπίσεις, ρήξεις, ανατροπές. Όπως και η ελληνική επανάσταση ήτανε μία και μοναδική στον κόσμο, έτσι κι η ελληνική ιστορία έχει τη μοναδικότητα στην οικουμένη. Είναι μια ιστορία συνεχών και δίχως σταματημό αγώνων για επιβίωση. Ο ελληνισμός τρέχει από δω κι από κει, αμύνεται απεγνωσμένα, νικάει και νικιέται για σχεδόν είκοσι αιώνες. Και ο αγώνας του έχει κυρίως συνειδησιακό χαρακτήρα. Προσπαθεί να υπερασπίσει την υπόστασή του, τη γλώσσα του, να συντηρήσει την ιστορική του μνήμη και τις παραδόσεις του.