ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Δεν υπάρχει ένας μοναδικός, ομοιόμορφος τρόπος προσευχής που να επιβάλλεται αυτομάτως σε όλους. Από τη στιγμή που έχουμε ελευθερία βουλήσεως, υπάρχει στην προσευχή μια ευρύτατη ελευθερία. Ως προσωπικός διάλογος με τον προσωπικό Θεό, η προσευχή παίρνει τόσες διαφορετικές μορφές, όσοι είναι και οι άνθρωποι. Ωστόσο, οι περισσότεροι ορθόδοξοι διδάσκαλοι, όταν ερωτηθούν «Πώς μπορώ να εισέλθω στην καρδιά;» θα έδιναν την ίδια απάντηση: δια της προσευχής του Ιησού...

...Θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες μας λέξεις την ώρα που ξυπνάμε το πρωί και οι τελευταίες λίγο πριν αποκοιμηθούμε τη νύχτα. Μπορούμε να την έχουμε στα χείλη μας, ενώ καθαρίζουμε το δωμάτιό μας, ενώ πλένουμε τα πιάτα, την ώρα που βαδίζουμε από τόπο σε τόπο, περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση ή ενόσω είμαστε αποκλεισμένοι από την κίνηση στους δρόμους. Είναι ιδιαιτέρως πολύτιμη σε στιγμές πειρασμού, έντασης, ανησυχίας ή την ώρα ενός δυνατού σωματικού πόνου, όταν αδυνατούμε να χρησιμοποιήσουμε πιο σύνθετες μορφές προσευχής. Στόχος της «ελεύθερης» αυτής χρήσης είναι να καταλυθεί η λανθασμένη διχοτόμηση μεταξύ «κοσμικού» και «ιερού» και να επέλθει η θεία παρουσία σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής...

Όπως διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο του Θωμά, «κόψε ένα κομμάτι ξύλο στη μέση, είμαι εκεί. Σήκωσε μια πέτρα και θα με βρεις εκεί»...