Η Ζωή από τη Θεσσαλονίκη ξεκινάει μια καινούρια ζωή ως καθηγήτρια στη Θράκη, αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Αυτό όμως που φοβάται περισσότερο επαναλαμβάνεται σαν κακή φάρσα: οι άντρες που σχετίζονται μαζί της δεν έχουν καλό τέλος. Αυτή τη φορά πρέπει να προστατεύσει τον Γιάννη, τον νεαρό καπετάνιο που ταξιδεύει στα πέλαγα και την αναζητάει με πάθος κάθε φορά που πιάνει στεριά. Στη μεθόριο, η Ζωή αναμετριέται με την καινούρια της ιδιότητα αλλά και συγκρούεται, ως ασυμβίβαστη φοιτήτρια της μεταπολίτευσης, με όσους προσπαθούν να τη φέρουν στα δικά τους μέτρα. Παλεύει να αυτονομηθεί, να επαναπροσδιοριστεί και να ξεριζώσει τη δεισιδαιμονία που φωλιάζει μέσα της, βυθίζοντάς τη σε σκοτεινά νερά.

Ένα μυθιστόρημα δρόμου, γεμάτο μουσικές και πάρτι, τοπία, ταξίδια και προσωπικές αναζητήσεις, ένα βιβλίο διαποτισμένο από την αθωότητα και τη φρεσκάδα μιας γενιάς που ενηλικιώθηκε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και πορεύτηκε μέσα από τις μεταμορφώσεις που συντελέστηκαν στο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες.

Όμως ήμασταν μια γενιά -τώρα που τα ξανασκέφτομαι μπορώ και να το γενικεύω- που λατρέψαμε τη θεωρία, δεν ήμασταν πολλοί αλλά έστω, εκείνοι, όσοι σπουδάσαμε μετά τη χούντα, θέλαμε να ενσταλάξουμε μέσα μας και στον περίγυρό μας περισσότερες ιδέες και ελευθερίες. Να γιατί, κορίτσι πράμα, αγαπούσα τα «αγόρια μου», τους φαντάρους, τις πόρνες στο Βαρδάρι που πηγαίναμε να τις δούμε να καιροφυλακτούν στα στενά τις νύχτες, να γιατί είχαμε αναγάγει σε θεωρία τον έρωτα και πολλές φορές τον εξασκούσαμεαμήχανα… (από το σημειωματάριο της Ζωής).