Ο «Ιππόλυτος» εκφράζει τον καταδικασμένο έρωτα, το χωρίς διέξοδο ερωτικό πάθος της Φαίδρας. Στον δεύτερο «Ιππόλυτο» ο Ευριπίδης επιχειρεί τη διακειμενική επεξεργασία του Ιππόλυτου Καλυπτομένου, διατηρώντας, παρα ταύτα, πολλά στοιχεία από τον πρώτο, με την εξής σημαντική διαφορά: ενώ στον πρώτο η Φαίδρα εξομολογείται μόνη της τον έρωτά της στον Ιππόλυτο, στο δεύτερο κείμενο η τροφός τής Φαίδρας είναι εκείνη η οποία φανερώνει στο γιο του Θησέα τον έρωτα της βασίλισσας. Το δεύτερο, δηλαδή, κείμενο του Ευριπίδη αποτελεί διακείμενο του πρώτου και εμπεριέχει την αυστηρή κριτική στάση του κοινωνικού περιβάλλοντος, το οποίο ωθεί τον αθηναίο δραματουργό στη διακειμενική επεξεργασία της τραγωδίας του.