Μεταξύ των πλέον σημαντικών σύγχρονων δογματικών συζητήσεων για τη ρύθμιση των διεθνών ιδιωτικών σχέσεων βρίσκεται σήμερα η μέθοδος αναγνώρισης νομικών καταστάσεων. Η μέθοδος αναγνώρισης προβάλλεται εντός της επιστήμης του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου ως συμπληρωματική προς εκείνη του κανόνα επιλογής δικαίου, αναπτύσσοντας ένα άλλο σημαντικό σκέλος του κλάδου σε σχέση με τους κανόνες επιλογής και καθιστώντας το δίπτυχο επιλογή δικαίου και αναγνώριση εννόμων σχέσεων κεφαλαιώδες. Η μέθοδος αυτή βρίσκει εφαρμογή σε κείμενα διεθνών συμβάσεων, στο ευρωπαϊκό δίκαιο, στη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στη νομολογία εθνικών δικαστηρίων.

Δεδομένου ότι η μέθοδος αναγνώρισης αποτελεί ένα από τα κορυφαία θέματα επιστημονικής έρευνας και συζήτησης, το παρόν έργο ερευνά, καταρχάς, (Μέρος 1ο) τις προϋποθέσεις και τα αποτελέσματα της αναγνώρισης στο πεδίο του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου (Κεφάλαιο 1ο) καθώς και τη μεθοδολογική κατάταξη της τεχνικής της αναγνώρισης στη θεωρία του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου (Κεφάλαιο 2ο) με την ταυτόχρονη αντιπαραβολή της προς άλλες τεχνικές του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου και την αρχή της αμοιβαίας αναγνώρισης του ευρωπαϊκού δικαίου.

Εν συνεχεία (Μέρος 2ο), εξετάζεται το πεδίο εφαρμογής της μεθόδου της αναγνώρισης στο πλαίσιο της έννομης τάξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και συγκεκριμένα η εφαρμογή της μεθόδου για την αναγνώριση του προσωπικού θεσμού των εταιριών των κρατών μελών της Ένωσης (Κεφάλαιο 1ο) και στοιχείων του status φυσικών προσώπων με ιθαγένεια της Ένωσης(Κεφάλαιο 2ο).

Η μέθοδος αναγνώρισης νομικών καταστάσεων στο ιδιωτικό διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο προσθέτει αναμφισβήτητα στην ελληνική νομική επιστήμη του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου και ιδίως στη γενική θεωρία των μεθόδων.