MONOΛΟΓΟΣ ΕΡΩΤΑ

Μέσα σου να χυθώ,
ανίερη σιωπή,
στα χείλη σου να ξαναγεννηθώ
κραυγή πόθου αξόδευτου
Στάζουν τα δάχτυλα ικεσία,
να σε αγγίξουν,
σφαδάζει η σάρκα
στην ανατριχίλα του ανικανοποίητου
Σφυγμός στη φλέβα σου να γίνω
και στην παύση του σπασμού,
φωτιά να υψώσω εντός σου
να σμίξω στου θανάτου την ένωση
Μετέωρη και άυλη
σα σιωπηλός αντίλαλος,
να αντηχήσω στις σκιές
των γυμνωμένων ακτών σου
Να ευθυγραμμιστώ με το κορμί σου,
άγια ταλάντευση στου χρόνου την περιδίνηση
να μπαλώνω τις πληγές
ενός πάθους απερίσταλτου
Στα διχασμένα αγγίγματα
και στις θρυμματισμένες ανάσες
άσε με να ουρλιάζω πως ζω,
την ύστατη στιγμή του θανάτου μου.