Ήθελα να γράψω γι' αυτόν τον οχετό λέξεων, που κάθε προσπάθεια προσέγγισης-επαφής-ανάπλασής τους καταλήγει σ' ένα λεκτικό, δυσλεκτικά άναρχο και δυστροπικά ανήμπορο να εκφραστεί με γνωστές γλωσσολογίες και νοήματα.
Ανίκανες να ενταθούν στην ένταση των ήχων, οι λέξεις του Γιώργου καταλήγουν απροσδόκητα, με ή χωρίς εξισοροπιστές διάθεσης (κατάστασης), με ή χωρίς τη χρήση φθόγγων και άλλων άναρθρων κραυγών, σ' ένα παραλήρημα πρωτόγονα άγριων στη σύνταξή τους προτάσεων και σε μια επιθυμία να ξεράσεις -με ανάγκη εσωτερικής κάθαρσης- ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή διάβασες...
Σε μια εποχή προπαγανδιστικής στρεψοδικίας που υφαρπάζει τη προσπάθεια όσων Ελλήνων δημιουργούν υπό συνθήκες διωγμού, οι λέξεις του Γιώργου Ανέστη αιωρούνται υπέροχες στην άβυσσο...