Η μελέτη έχει ως αντικείμενο ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα του δικαίου των συμβάσεων και της μεθοδολογίας του δικαίου. Εξετάζει τις προϋποθέσεις για τη διάγνωση και την πλήρωση των κενών στις συμβάσεις. Επεκτείνεται στο σύνολο των θεμάτων που αφορούν στην ερμηνεία των συμβάσεων.

Παρουσιάζεται εξαντλητικά και αναλύεται το σύνολο της ελληνικής και της γερμανικής νομολογίας και θεωρίας, ενώ λαμβάνεται υπόψη δικαιοσυγκριτικά το αγγλοσαξονικό δίκαιο. Απορρίπτεται η επίκληση της υποθετικής βούλησης και η θεωρία της συμπληρωτικής ερμηνείας προκειμένου να αποφευχθούν οι πλασματικές λύσεις. Η διάγνωση του κενού συνδέεται με την περιγραφή του κανονιστικού προτύπου για τον συμβατικό τύπο της εξεταζόμενης σύμβασης.

Εξετάζεται η υποχρέωση επαναδιαπραγμάτευσης και αναπροσαρμογής της σύμβασης καθώς και η δυνατότητα άντλησης επιχειρημάτων από την προβληματική των κενών στον νόμο. Θεμελιώνεται ότι η πλήρωση των κενών δεν γίνεται στον χώρο της ερμηνείας των συμβάσεων αλλά εκτός αυτής στο πλαίσιο της διάπλασης του δικαίου. Υποστηρίζεται ότι η πλήρωση του κενού γίνεται ετερόνομα μέσω της εξέλιξης από τον δικαστή του ενδοτικού δικαίου και παρουσιάζονται τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία που οδηγούν στην εύρεση των κανόνων που περιέχει το κανονιστικό πρότυπο, οι οποίοι συμπληρώνουν το κενό στη σύμβαση. Πρόκειται για μια μεθοδολογικού περιεχομένου μονογραφία που θεμελιώνει σημαντικές αλλαγές για την εφαρμογή του δικαίου στην πράξη.