Το συναξάρι του Αθανάσιου Διάκου δεν αποτελεί μονάχα μια βιογραφία του μεγάλου αγωνιστή της επαναστατικής περιόδου του 1821, αλλά και μια μυστική διέλευση μέσα από τις αμφιλεγόμενες πλέον έννοιες του Ήρωα, της Πατρίδας και της Θυσίας.

Το λογοτεχνικό ύφος του Βαγγέλη Παππά είναι βαθιά επηρεασμένο από την λαϊκή παράδοση, τα συναξάρια και από την μεσοπολεμική γραφή του μεγάλου Φώτη Κόντογλου. Ως εκ τούτου αντιμετωπίζει τον λόγο ως μια μνημειώδη σύνθεση απαρτιζόμενη από διάφορες πολύχρωμες ψηφίδες μέσα από την πολυκύμαντη λαλιά των Ελλήνων.

Κατά αυτόν τον τρόπο στήνεται εκ νέου το δράμα του Αθανάσιου Διάκου ζωγραφισμένο μέσα από την απλή και δωρική ματιά του λαού, ως πραγματικός μεγαλομάρτυρας, ως ένα γνήσιο παλικάρι που γνώριζε καλύτερα από τον οποιονδήποτε την σημασία της θυσίας, όταν του λόγου της, γίνεται η πηγή για την ελευθερία των πολλών.