Ένας μικρός τάφος ήταν να σκαφτεί εκείνη τη μέρα, η πιο σκληρή δουλειά, που είχε ποτέ ο γέρος Σόλομον. Το χώμα του φαινόταν τόσο βαρύ, όσο το μολύβι εκείνο το πρωινό και πολλές φορές αυτός σταματούσε και βογκούσε, σα να μη μπορούσε να δουλέψει περισσότερο. Μερικές φορές κοιτούσε ψηλά, σα να μισοπερίμενε να δει τη μικρή Ντοτ, να στέκεται στην κορυφή του τάφου. Σχεδόν σκέφτηκε, ότι άκουσε το πρόσχαρο γέλιο της και την αγαπημένη της φωνούλα, να λέει, "θα πείτε τη μικρή μου προσευχή, κύριε Σόλεμν;"