ΜΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ - ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Με τη δημιουργία των νεότερων κοινωνικών επιστημών στη συνέχεια της αδιαφοροποίητης παραδοσιακής κοινωνικής σκέψης, άρχισε μια διαδικασία συνεχούς εξειδίκευσης με ιδιαίτερα επιτυχή γνωστικά αποτελέσματα. Για κάθε νεότερη κοινωνική επιστήμη, μεγέθη που ήταν ή έγιναν αργότερα γνωστικό αντικείμενο άλλων επιστημών (π.χ. οι ανάγκες στην Οικονομική που ερευνούσε η Κοινωνική Ψυχολογία) εκλαμβάνονταν ως δεδομένα. Οι προσπάθειες ωστόσο για μια βαθύτερη γνώση και αξιολόγηση του κόσμου, έθεσαν από καιρό αιτήματα υπέρβασης των στενών ορίων κάθε επιστήμης που κινούνται προς δύο κατευθύνσεις: διεπιστημονική συνεργασία με αξιοποίηση των πορισμάτων μιας επιστήμης στα θεωρητικά σχήματα και τις πρακτικές εφαρμογές μιας άλλης, αλλά και προσπάθειες ενοποίησης των κοινωνικών επιστημών σε μια γενική επιστήμη της ανθρώπινης συμπεριφοράς που θα προσφέρει βαθύτερη και ουσιαστικότερη γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας.

Ιδιαίτερα σημαντικός και στις δύο κατευθύνσεις είναι ο ρόλος των θεσμών ως συντονιστικού μηχανισμού των δραστηριοτήτων των μελών κοινωνικών ομάδων. Αποτελούν την κεντρική μεταβλητή και γέφυρα συνεργασίας μεταξύ όλων των κοινωνικών επιστημών, προσφέροντας συγχρόνως και τις βάσεις μιας γενικότερης κοινωνικής θεωρίας με ισχυρό πληροφοριακό και αξιολογικό δυναμικό.