Μιλώ για τη ζωή, μιλώ για κάτι ξένο, για γνωστά και συνηθισμένα. Μ' ένα στίχο, μια παράγραφο, μια σελίδα. Βάζω στοίχημα πως όλα χωράνε σε λίγες λέξεις. Είναι πιο ποιητικό, είναι πιο πολύ της τέχνης να μη μιλάς για όλα. Και ψάχνεις για αλλού - όχι να πεις, όχι να γράψεις. Ψάχνεις να κάνεις κάτι το διαφορετικό, το θαρραλέο. Αλλά κι αυτά πάλι της τέχνης είναι και δεν σε γεμίζουν. Το παίρνεις απόφαση πως όλα είναι τέχνη. Σε λένε τρελό, περίεργο, περήφανο. Ύστερα γυρίζεις στην κλασική μέθοδο, τη μέθοδο της γραφής και ενίοτε κάνεις και μια μουτζούρα ή σε κάποιο χαρτί ή σε κάποιον τοίχο ή σε κάποιον άνθρωπο.