Στο τρόλεϊ καθ' οδόν για το σινεμά, η Μαρία αναφέρθηκε στην ταινία που επρόκειτο να δούμε. Ήταν το «Στάλκερ» κάποιου Ταρκόφσκι, για το οποίο είχε διαβάσει διθυράμβους που το χαρακτήριζαν αριστούργημα. Ως συνήθως, όλα αυτά τα άκουγα για πρώτη φορά και δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μού μιλούσε. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει τη διάθεσή μου: Απολάμβανα τη διαδρομή μέσα στο φθινοπωρινό σκηνικό της Καστέλας, κρατούσα απ' το χέρι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου, υπήρχε ένας ολοκαίνουργιος κόσμος που με περίμενε να τον ανακαλύψω... Στο φουαγιέ του σινεμά, λίγο πριν αρχίσει η ταινία, χαζεύαμε τις παράξενες αφίσες των ταινιών προσεχώς. Dog day Afternoon, San Michele, The Godfather, A Clockward Orange. Παθιασμένες συζητήσεις και φλογερά επιχειρήματα για την τέχνη, το λαϊκό κίνημα, την ταξική πάλη στο εποικοδόμημα, που πλημμυρίζουν το χώρο, τερματίστηκαν απότομα όταν ακούστηκε το κουδούνι της έναρξης. Έμπαινα στην αίθουσα παλεύοντας να χωνέψω τις καινούργιες άγνωστες λέξεις, προπομπούς ενός νέου, άγνωστου κόσμου: Κόπολα, Ιμπεριαλισμός, Κιούμπρικ, μαζικό λαϊκό κίνημα...