Εναπόθεσα πεύκο στην ερημιά κι ένα δρομάκι - εξ ολοκλήρου δικιά μου η ερημιά. Το πεύκο δίπλα στο δρομάκι που οδηγούσε στη θάλασσα δεν υπάρχει πια - το χάλασαν, το μπάζωσαν. Το πεύκο παραμένει μονάχο του εκεί, αλλά δεν νιώθει μοναξιά αφού συχνά το επισκέπτομαι. Κοντά του διαρκώς κι ένα ποτάμι. Αντέχεται η ζωή χωρίς ανθρώπους; Ας είναι κατεστραμμένα τα δρομάκια. Εγώ ακόμη έχω πεύκο, ποτάμι, θάλασσα.