Είναι λίγο καιρός τώρα
που βλέπω τα πάντα κιτρινωπά.
Το λευκό χαρτί,
τον ασβέστη στις αυλές,
το άσπρο των ματιών μου στον καθρέφτη,
τα μισά πιόνια στο σκάκι,
τις φανέλες της Ρεάλ Μαδρίτης,
τα στήθη της Αγγλίδας που γνώρισα στο Μπέρμινχαμ,
τα μουστάκια του παππού μου που κάπνιζε,
τα δάχτυλά του,
ακόμα και τα μάγουλά του
έτσι όπως κοίταζε με κλειστά τα μάτια
τον τρούλο της εκκλησίας που τον κηδέψαμε
κι όλο αναρωτιέμαι
τι 'ναι αλήθεια και τι ψέματα
κι αν έφυγε ποτέ
ή αν ζει ανάμεσά μας
και λέει ξανά
«Νεκταράκο μου»
και με παίρνει κούτσα
ν’ ανέβουμε την ανηφόρα.