Ένα από τα βιβλία που μπορώ να πω ότι με κούρασε είναι το «ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ». Και το κυριότερο είναι ότι αν ερωτηθώ μ' ένα ''γιατί'', δυσκολεύομαι για να δώσω την απάντηση. Και μάλιστα για μια έκδοση που αποτελεί κι επέτειο, μιας και φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από το 1984 που πήρα την απόφαση ν' ασχοληθώ σοβαρά με την ποίηση και τον πεζό λόγο. Και τελικά η εξέλιξη αυτή με οδήγησε το 1987 στην παρουσίαση του πρώτου μου ποιητικού βιβλίου «Το αγώι». Ωστόσο ο χωρισμός της παρούσας ποιητικής συλλογής, το «Ηλιοτρόπιο» σε τέσσερα μέρη, με τα 90 ποιητικά αθύρματα απαντά από μόνη της.

Αλλωστε η προσπάθεια μου αυτή αντικατοπτρίζει όλο το φάσμα της θεματολογίας της κοινωνικής ζωής, αλλά και της ροπής του ποιητή. Και είναι και φυσικό, αφού στο ηλιοβασίλεμα του, προκαλείται το συνειδώς και δεν ανέχεται να προσπεράσει με ακηδία ετούτη τη νοσηρή κοσμογονία των ημερών μας. Kι αυτό γιατί η σκοτεινή περίοδος που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σ' όλες τις κοινωνίες, δεν αφήνει περιθώρια στον εξανθρωπισμό για να περάσει στο Φως. Όταν οι αξίες, τα ιδανικά της ειρήνης και της αγάπης για τη ζωή, το δικαίωμα να ζεις σαν άνθρωπος, όλο και πιο πολύ, περνούν στις καλένδες μ' επακόλουθο τη συρρίκνωση. Όταν η εξαθλίωση κι ο αποπροσανατολισμός των εννοιών ζούνε πλέον στο μεγαλείο τους.

Και επειδή ο λαός μας με την μακραίωνη πορεία του στο ιστορικό γίγνεσθαι, έχει προσφέρει έναν τεράστιο ογκόλιθο στον πολιτισμό (και παρά τους άνισους αγώνες του), νομίζω, πως δεν του αξίζει ο Καιάδας που προσφέρουν αφειδώς στον αιώνα μας οι κάθε λογίς «φίλοι-φίδια και οχτροί» και όχι μόνο. Σε αυτή λοιπόν τη σκέψη εστιάζεται κι ετούτη η προσπάθεια που όσο και ταπεινή αν είναι, νομίζω ότι σ' αυτή την πολύ άσχημη περίοδο που ζούμε, ότι κι ένας κόκκος της άμμου στην πνευματική ζωή, είναι πολύτιμος.
Λ.Γ.