Η σχέση μεταξύ κυριαρχίας και δικαιωμάτων είναι μια σχέση συμπληρωματική και ταυτόχρονα ανταγωνιστική. Η ανάδυση ενός πεδίου διεθνούς προστασίας των δικαιωμάτων υπονομεύει την κρατική κυριαρχία συντελώντας στην πληρέστερη προστασία των φορέων των δικαιωμάτων.

Ταυτόχρονα η ανάδυση ενός πεδίου διεθνούς οικονομικής διακυβέρνησης υπονομεύει την κατοχύρωση των δικαιωμάτων στο επίπεδο του κράτους και η κρατική κυριαρχία προβάλλει ως εγγυητής τους. Οι δύο αυτές διαστάσεις της σχέσης ανάμεσα στην κυριαρχία και τα δικαιώματα δεν μπορούν να εξεταστούν ξεχωριστά. Η καθεμία φωτίζει ιδιαίτερες πτυχές της κυριαρχίας και της σχέσης της με τη δημοκρατία. Η εξίσωση μείωση κυριαρχίας ίσον μεγαλύτερη προστασία δικαιωμάτων αποδεικνύεται πολλές φορές ατελέσφορη. Ούτε όμως και η αντίθετη εξίσωση, σύμφωνα με την οποία η διατήρηση ανέπαφης της κρατικής κυριαρχίας συνεπάγεται τη μεγαλύτερη προστασία των δικαιωμάτων είναι εύστοχη σε κάθε περίπτωση, όπως αποδεικνύουν οι περιπτώσει κατά τις οποίες το μεν κράτος εκλαμβάνει μια υπόθεση ως ζήτημα αναγόμενο στην κυριαρχική του αρμοδιότητα και άρα εκτός του πεδίου των δικαιωμάτων, τα δε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα ως ζήτημα αναγόμενο στην προστασία των δικαιωμάτων.

Σε ένα θεμελιωδέστερο επίπεδο, η σύγκρουση κυριαρχίας και δικαιωμάτων αναδεικνύει τον μη αναγώγιμο χαρακτήρα της ετερότητας, την πρόκληση που αυτή συνιστά για ένα δικαιικό λόγο μονόπλευρα εργαλειακό-διαχειριστικό. Την πολύπλοκη σχέση ανάμεσα στα τρία αυτά μεγέθη προσπαθούν να αναλύσουν τα κείμενα του παρόντος τόμου προσεγγίζοντάς την από τη σκοπιά της θεωρίας και φιλοσοφίας του δικαίου και της πολιτικής θεωρίας.